Stichting Dohantu

Archief

Hier kunnen oude blogberichten van uitwisselingen van Nederlanders in Gambia, maar ook Gambianen in Nederland teruggevonden worden. Er zijn blogberichten van studenten, van docenten en van Gambianen in Nederland, ook de blogs van Dohantu in Gambia is hier terug te vinden.

Stagiairs in Gambia

Klik op onderstaande link om naar het blog van je keuze te gaan.

Emma Boeve (2015)
Marieke Gerritsen (2014)

2015, Emma Boeve: Wennen aan een andere cultuur

Hier moet ik nog aan wennen:

- Het geschreeuw.
Er wordt hier zelden normaal gepraat, er wordt bijna alleen maar geschreeuwd en dat vol overgave. Regelmatig zit ik met mijn handen tegen mijn oren. Het lijkt altijd of ze vreselijke ruzie hebben, maar dat zal wel niet zo zijn.

- Bevelen.
Vragen of je iets wil doen? Dat kun je hier wel vergeten. 'Fatoumata, add more rice! Fatoumata share tea! Fatoumata eat! Fatoumata do this, do that'. Hier worden bevelen gegeven en hoewel het niet naar bedoeld is, vind ik het niks. Ik moet mij dan ook inhouden om te zeggen: 'Doe het zelf' of 'Fatoumata, can you please...'. Ik denk trouwens wel vaker 'doe het zelf', veel zijn ook liever lui dan moe. Ze weten inmiddels dat ik niet goed stil kan zitten en dat ik liever mijn handen uit de mouwen steek in de tijd dat ik ergens toch ben en daar maken ze maar al te graag gebruik van.

- De polygamie.
Mannen mogen tot vier vrouwen trouwen, mits ze deze fatsoenlijk kunnen onderhouden. Het hebben van meerdere vrouwen is daardoor dus ook een teken van welvaart. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat er vrouwen zijn die 'een van de' willen zijn. Ik zou er veel te jaloers voor zijn. De vrouw mag geen meerdere mannen trouwen omdat dit, technisch gezien, geen nut heeft: dan is er nog maar een baarmoeder. Een man kan meerdere vrouwen tegelijk zwanger maken, maar een vrouw kan niet van vier mannen tegelijk zwanger zijn. Een man is verplicht al zijn vrouwen gelijk te behandelen, maar je kunt je voorstellen dat dit bijna niet te doen is en dat dit vaak op gezeur, ruzie en soms vechten uitloopt. Een aantal vrouwen zijn doorgedraaid en om deze reden opgenomen in Tanka Tanka. Ik merk dat hier niet (veel) over gesproken wordt.

- Man boven de vrouw.
Hoewel Gambiaanse vrouwen zeker temperamentvol zijn, zijn ze helaas nog steeds ondergeschikt aan mannen. Op stage maar ook in het dagelijkse leven merk ik dat de vrouw minder te zeggen heeft. Ik houd nu wijselijk mijn mond, door ervaring geleerd maar ook op verzoek van mijn moeder die mij graag heelhuids weer thuis wil hebben... Maar ik kan mij er af en toe heel kwaad om maken. Ik heb het hier best moeilijk mee, ik vind het heel onterecht en ik zou hier dus nooit kunnen wonen zonder hier iets tegen te beginnen. Misschien een onderwerp voor een nieuw project voor volgende jaren?

- Tubabs uit Brikama.
Ik zit elke dag als enige blanke in de bus, de heenweg naar stage, de terugweg naar huis: altijd ben ik de enige tubab. Ik word altijd aangesproken. Soms heb ik daar helemaal geen zin in want ik heb best een zware stage, maar ik tover mijn glimlach maar weer te voorschijn want iedereen kent de 'Tubabs uit Brikama' inmiddels wel. Daarnaast schijnt iedereen mij ook te kennen en er wordt regelmatig 'Fatoumata' geroepen. Ik weet inmiddels dat ze mij bedoelen maar ik moet meestal met het schaamrood op mijn kaken bekennen dat ik geen idee meer heb hoe ze heten of wie ze zijn.Dan zijn er ook nog mensen die graag en hard aan je haar trekken om te kijken of het echt is.

- Eetgewoontes.
Hier raak ik maar niet aan gewend. Eten met je handen vind ik niet zo erg, soms is het zelfs wel makkelijk maar wanneer ze hier rijst eten valt meer dan de helft op de grond. Zo zitten mensen vaak van oor tot oor onder de rijst, vegen hun gezicht af en graven daarna weer in de bak met eten. De ingrediënten die ze niet lekker vinden of die je niet kunt eten zoals vissenkoppen, vissengraat of ogen, botjes en ander afval wordt gewoon uitgespuugd. Iedereen eet met zijn mond open en smakt daarbij keihard. Het eten valt daarbij vaak uit hun mond, maar dat eten ze wel weer op hoor. Daarnaast eten ze werkelijk alles met brood. Pasta, rijst, aardappels, bonen: alles gaat in een grote kom. Met een stukje brood pak je daar dan wat uit. Ze weten inmiddels dat ik gekker ben op brood dan de rest van het eten, dus ik krijg altijd een hele tapalapa.

Een totaal andere cultuur dus en dat op zo'n 5.000km van Nederland. Een cultuur, hoewel heel anders dan de Nederlandse en voor mij soms moeilijk te accepteren, maar waar ik veel respect voor heb en die heel, heel interessant is!
Meer interesse, of de hele blog lezen? Kijk op waarbenjij.nu


Blog 2014, Marieke Gerritsen: De week van het Offerfeest

Dit weekend, op zaterdag 4 oktober, was hier een groot feest namelijk: Tobaski, het offerfeest. Heel wat anders dan dierendag wat wij normaal in Nederland vieren. In plaats van dat de dieren verwend worden is het bij dit feest normaal dat er één of meerdere rammen, geiten en/of schapen geslacht worden en opgegeten.

Samen met de jongens heb ik dit bij Mamadi (zie zijn blog hieronder) gevierd. Toen we daar aankwamen netjes in onze Afrikaanse kleding wilde Mamadi eerst een foto van ons maken, waarbij hij per ongeluk de camera liet vallen, die kapot ging. De lens wilde niet meer naar binnen. Hij bood gelijk zijn verontschuldigingen aan en bracht de camera naar een winkel waar die gemaakt kon worden. Bart bleef er heel relaxed onder en zei dat dit soort ongelukjes konden gebeuren, dat scheelde erg voor Mamadi omdat hij zich erg vervelend over de situatie voelde. Uiteindelijk gingen we door naar de moskee. Ik had een paars met gele jurk aan en een band in mijn haar, de jongens droegen een soort gewaad. De weg die we naar de moskee moesten lopen, wat uiteindelijk een groot grasveld bleek te zijn, duurde langer als het gehele gebed bij elkaar. Toen we bij de moskee aankwamen gingen we met zijn allen op een kleedje zitten, met onze schoenen uit. Er zaten al honderden mensen te wachten en er sprak een man in een taal die ik niet kon verstaan, waarschijnlijk Arabisch. Vlak nadat we zaten begon het bidden, iedereen boog voorover en ging tegelijk weer op.

Na een kwartier was het afgelopen en gingen we terug naar het huis van Mamadi. De ram zou daarna gelijk geslacht worden, ik hoefde dit niet te zien en bleef samen met Lasse en Arne binnen. Uiteindelijk toen het gebeurd was gingen we kijken en zag je de ram nog dood liggen, ze haalden echt alles eraf en eruit. Toen ze alles gesneden hadden begonnen ze met het bakken van het vlees, eerst kwam de lever en daarna volgden nog andere ingewanden, niet mijn ding! Maar iedereen at ervan en vond het nog lekker ook. Ondertussen leerde Mamadi ons hoe je thee op zijn Gambiaans maakt. Ze hadden een klein theepotje dat ze op een klein vuurtje zette. Wanneer het warm was, goten ze het in 2 kleine bekertjes, op en neer tot het goed was. Uiteindelijk na het een paar keer heen en weer overgegoten te hebben was het klaar en mochten we proeven. Het was een hele sterke en ook zoete thee. Ook werd Bart en mij gevraagd om te helpen met Wonju een baobab te maken, dit is een soort ranja van natuurproducten. Het was altijd heel zoet, maar nu wist ik waarom.. er zit gewoon een heel pak suiker bij door! Het eten wat we daarna kregen was ook erg lekker, we hadden mie met kruiden, ui en als je wilde: Ram! De tweede maaltijd was fishcat, dit is een soort broodje met smack erin. De rest van de tijd hebben we gezellig gepraat, stond er muziek aan en dansten de kinderen. Rond 7 uur kwamen er allemaal kinderen langs, deze kwamen geld ophalen. Dit is op deze dag heel normaal en elk gezin deed het dan ook. In de avond was het afgelopen en gingen we terug naar huis.
Voor meer avonturen van Marieke Gerritsen zie haar waarbenjij.nu


Educatieve Professionals

Klik op onderstaande link om naar het blog van je keuze te gaan.

Rianne sportmasseur (2014)
Namkje sponsor Dohantu (2015)

Blog 2014, Rianne: Het Gambia avontuur als sportmasseur (mei en juni 2014)

Rianne in Gambia

Een oproep op de site van Metsje bracht mij in contact met de Gaye Njorro Skills Acadamy, deze school wilde graag een opleiding massage aanbieden aan zijn studenten. Als gediplomeerd sportmasseur kon ik helpen om dit te realiseren. Nadat ik tweemaal voor vakantie in Gambia ben geweest leek mij dit een leuke uitdaging.

En zo gebeurde het dat ik na 2 maanden voorbereiding op 6 juni naar Gambia vloog. Op Banjul Airport werd ik ontvangen door Metsje, de komende 2 weken zou ik bij haar thuis verblijven. De eerste dag van mijn verblijf heeft Metsje mij de omgeving laten zien en me uitgelegd hoe je deel kunt nemen aan het lokale Gambiaanse leven. De lokale markt en supermarkten werden bezocht, en ze heeft me uitgelegd hoe ik gebruik kon maken van het lokale vervoer. Een fijn begin dus.

De school bleek op loopafstand van het huis van Metsje te zijn, en zo ging ik dus maandagochtend lopend op pad naar het avontuur. 26 studenten die op het gebied van massage nog veel konden leren. Na eerst de kat een beetje uit de boom te hebben gekeken gingen alle studenten enthousiast aan de slag. Theorie werd geleerd, toetsen werden gemaakt en er werd geoefend, veel geoefend.

Als afsluiting van de cursus was er een afspraak in de spa van het Coco Ocean Resort (meest luxueuse hotel van Gambia), om daar een rondleiding te krijgen en om een eventuele samenwerking op gang te brengen tussen de school en het hotel. Dit bleek een goede zet, dit was ook zeker inspirerend en motiverend voor de studenten.

De gastvrijheid van Metsje en haar vrienden, de behulpzaamheid van de school, de hardwerkende studenten, de hulp van mijn familie, vrienden en mijn opleider hebben er allemaal voor gezorgd dat dit mogelijk werd. Voor mij een ervaring die ik niet had willen missen en er staat dan ook al een vervolg in de planning waar ik erg naar uitkijk.

To be continued!


Blog 2015, Namkje: Een impressie van Gambia

Ruim een week heb ik mogen genieten van Gambia. Het land waar mijn zus nu al 4 jaar werkzaam is in en voor het onderwijs. Ik ben diep onder de indruk van wat ik heb gezien en meegemaakt. Ik begrijp mijn zus goed wanneer ze zegt dat het lastig onder woorden te brengen is wat zij daar allemaal doet. Je moet het ruiken, proeven, ervaren en beleven! Dit land doet wat met je. Een ontwikkelingsland waar nog heel wat in geïnvesteerd zal moeten worden, maar waar ze stap voor stap vooruitgang boeken. Soms twee stappen voorwaarts en weer een stap terug. Rome is ook niet in één dag gebouwd en wij hebben onze welvaart ook niet zonder slag of stoot gekregen. Niets is vanzelfsprekend en dat zie je in Gambia. Mensen werken hard om wat te bereiken en scholing is daarom van groot belang!

NamkjeSamen met Metsje heb ik een aantal scholen bezocht, waarvan er twee in het oosten van Gambia. Je ziet de vooruitgang, het palmdak van de ene school is inmiddels vervangen door een golfplaten dak er is een nieuwe waterpomp geplaatst en zelfs een nieuw gebouw met twee klaslokalen. Op de andere school is een moestuin aangelegd, zelfs een kweekvijver voor vis in een container en een boomgaard met bananen, papaya´s en mangobomen. De opbrengst is bestemd voor de kinderen. De school doet mee aan het World Food Program.

Het is een land vol diversiteit en de veerkracht van de mensen om vooruit te willen ondanks tegenslagen, is iets wat mij geweldig heeft aangesproken. With a little bit of help we can make the world a better place for every one!

Tijdens mijn bezoek heb ik, naast het bezoeken van verschillende projecten ook kennis gemaakt met Hulay, een goede bekende van Metsje en van de rest van mijn familie. Hulay is vorig jaar in Nederland op bezoek geweest en ze vertelde me dat ze zo heerlijk had gegeten bij mijn moeder. Ze nodigde ons uit om bij haar te komen eten. Dit was mijn eerste ervaring om, weliswaar met een lepel, uit één schaal te eten. Het smaakte heerlijk! Wat heb ik een gastvrije mensen mogen ontmoeten!

In Gambia heb ik ook het Abukopark en het ecopark in Pirang bezocht. Het weer terugbrengen van de oorspronkelijke dieren en vogels staat hoog op de agenda. Door onkunde is er helaas al veel verloren gegaan. Ook hier is kennis van groot belang. Dit kan alleen wanneer er voor alle kinderen goed onderwijs gegeven kan worden. Dat is de grote uitdaging. Ik ben een hele ervaring rijker en ben heel blij dat ik dit land met zoveel krachtige mooie mensen heb kunnen bezoeken.


Gambianen in Nederland


Blog 2014: Alhagie Jallow in Nederland

Alhagie Jallow

Op woensdag 27 augustus bracht Alhagie Jallow, een bezoek aan Windesheim. Hij was hier op uitnodiging van een Nederlandse studente die meegedaan heeft aan de minor ISD, Ingrid van der Berg. Alhagie is een Fula die na zijn studie aan de Universiteit in Gambia en zijn verblijf in Cuba de voorkeur geeft om te werken op het Gambia college als medewerker ICT en docent ICT. Zijn passie is om de kwaliteit van het werken met ICT voor de studenten alsmede voor het totale college te vergroten. Ook wil hij zorgen dat veel processen geautomatiseerd kunnen worden die nu nog handmatig plaatsvinden.

In de afgelopen 4 jaar zijn er door Windesheim aan het Gambia College, 116 afgeschreven laptops geschonken die zijn uitgedeeld door de Head of school, madam Ndow (hoofd educatie), aan diverse docenten die werkzaam zijn op dit College. Ook andere opleidingen naast de School of Education kunnen gebruik maken van de laptops, zoals de School of Nursing and Public Health. Doordat er jaarlijks rond de 25 laptops worden geleverd, kunnen een aantal laptops die het begeven -die nu dus echt helemaal zijn afgeschreven- vervangen worden. De dankbaarheid hiervoor in Gambia is groot.

Tijdens het bezoek van Alhagie aan Windesheim werd ook de hardware-unit van het ICT-bedrijf aangedaan. Alhagie heeft namens het Gambia College, Hogeschool Windesheim in de persoon van Alex Geerts en Ronald Hofman bedankt voor de jaarlijkse schenkingen. Naast deze uiting van dank waren er ook nog een paar wensen. Het Gambia college wil nog graag 2 computerlokalen inrichten voor studenten om hen computervaardigheden te leren. Maar ook andere hulp, zoals kennis, is in Gambia zeer gewenst en van harte welkom.

Misschien een uitdagende stageplek voor een Informatica student? Interesse?

Alhagie heeft met plezier en interesse de rondleiding gevolgd op Windesheim en weet nu wat er mogelijk kan zijn in de toekomst voor Gambia op ICT gebied.
Ronald Hofman, ICT Windesheim


Dohantu in Gambia

Metsje: Het is gelukt! 2015

Met de stichting Dohantu willen we de wederkerigheid tussen Nederland en Gambia zoveel mogelijk bevorderen. Nederlandse studenten van Windesheim en andere HBO opleidingen worden in de gelegenheid gesteld om een deel van hun studie in te vullen met stage activiteiten het uitwerken van een project in Gambia. Nu is het door het hernieuwen van het samenwerkingsverband van het Gambia College en Windesheim ook mogelijk dat de komende 3 jaar ook studenten van het Gambia College naar Nederland komen op te studeren en ervaring op te doen op verschillende stageplekken. Daarnaast natuurlijk de kans om kennis te maken met de Nederlandse samenleving, cultuur en tradities. Een ervaring die net zoals bij de Nederlandse studenten een diepe indruk zal achter laten en voor velen een verandering zal betekenen in hun visie op het leven en een persoonlijke verandering.

MetsjeVoor het komend cursusjaar willen we een kleine inhaalslag maken en 5 studenten in de gelegenheid stellen om naar Nederland te komen. De selectie ronde is geweest en we hebben 3 mannelijke studenten en 2 vrouwelijke studenten uitgekozen die ook nu al actief zijn in de begeleiding van de Nederlandse studenten en weet hebben van het project. Daarnaast is het de bedoeling dat we ook kunnen profiteren van de kennis van twee gastdocenten Madam Isatou Ndow (Head of School en the Vice Principle of the Gambia College, teaching Gender) en Mr.Yaya Fatty ( Religious Dialogue en uitlegger van de koran) We zijn ontzettend blij dat dit contract tot stand is gekomen en we hopen op de gastvrijheid en de steun van veel oud Minor ISD studenten die naar Gambia , HZ studenten, Driestar studenten en studenten van de HU zijn geweest om de opvang van deze groep mensen mogelijk te maken. Ouders, ooms en tantes vrienden zet ze in om dit te doen slagen. Dat zou geweldig zijn. Jullie kennen allemaal de (on)mogelijkheden van de studenten en docenten hier.

Het afgelopen weekend stond deels in het teken van de “toets commissie”. In de paasvakantie worden hier de examens afgenomen voor de afronding van periode drie voor de studenten die opgeleid worden tot docent in het basisonderwijs. Docenten van de 6 vakken komen bij elkaar om met elkaar te kijken naar de vragen die opgesteld zijn door de diverse vakken. Dus we kijken mee naar de toets vragen van Engels, wiskunde, onderwijskunde etc. Met elkaar proberen we de variëteit en het niveau van de vragen te wegen. We verbeteren vragen om tot een beter product te komen. Tijdsintensief op de vrijdag en zaterdag maar wel met een mooi resultaat. Op deze wijze blijf je ook goed op de hoogte van de inhoud van de verschillende vakken. We zouden het kunnen overwegen om deze werkwijze ook toe te passen op Windesheim. Verder zijn we bezig om te kijken naar een standaard vorm voor assessment in het eindejaar examen. Een combinatie van verschillende vraagvormen en van verschillende niveaus in de vernieuwde Bloom's Taxonomy. Al met al zijn we hard bezig om verbeteringen door te voeren op verschillende niveaus. En langzaam maar zeker is er vooruitgang.

Wat ook een goede stap vooruit is, is de aanstelling van een nieuwe directeur, een vice directeur en een nieuw bestuur voor het Gambia College. Deze positie was lange tijd vacant en het oude bestuur deed niets meer ten goede voor het college. In ieder geval is nu duidelijk waar de verantwoordelijkheid ligt, kan er weer bestuurd worden en kunnen er stappen en investeringen gedaan worden die ten goede komen aan het college en niet aan de universiteit.

MetsjeVerder was het mooi om de enthousiaste uitroepen en gebaren te zien van mijn zus Namkje die voor het eerst in Afrika was en kennis maakte met mijn leven in Gambia en natuurlijk met alles wat Gambia te bieden heeft. Je moet het voelen, ruiken en proeven zoals zij zegt om alles op je in te laten werken. In Nederland zie je beelden maar als je er deel van uitmaakt raakt het meer. Zo heeft zij ook les gegeven in de module van de schooldirecteuren en heeft ze uitgelegd wat de uitdagingen zijn waar managers en midden managers voor staan in de naschoolse kinderopvang. Hoe krijg je mensen in de verander stand. Allerlei zaken waar de directeuren in Gambia ook mee te maken hebben. Motiveren, van onderop, geloven in wat je doet, rolmodel zijn, nooit genoeg middelen en toch meer kwaliteit moeten leveren. De overeenkomsten zijn groot ook al zijn de omstandigheden anders.

Alle hulp en ondersteuning is meer dan welkom, later meer over winterkleding en schoenmaten want ook dat zullen ze hard nodig hebben. Wie weet mogen ze gedurende hun tijd hier dit wel even in bruikleen.

Groeten vanuit een dit jaar, windering maar zonnig, Gambia
Metsje Krol

Joke in Gambia 2015

Op bezoek bij collega Metsje Krol ontkom ik er niet aan dat ze ook voor mij wel wat te doen heeft, gelukkig!!

Joke in GambiaIn mijn geval gaat het er vooral om te laten zien dat studenten juist leren en nieuwsgierig worden door activerende lesvormen. In Gambia is het de gewoonte dat docenten veel frontaal lesgeven, borden volschrijven en op een statische manier lesgeven. Dat is begrijpelijk. Er zijn nauwelijks boeken, waardoor informatie veelal via een volgeschreven bord wordt doorgegeven. Er is op campus wel een kopieerapparaat, maar één is niet veel voor 800 studenten. Studiemateriaal kopiëren is duur en vaak onmogelijk doordat de stroom niet werkt. Dat laatste verhindert studenten ook om gebruik te maken van laptops (als ze die al hebben). Hoe dan ook, de docenten proberen er het beste van te maken.

Op het Gambia College komt een groep leerkrachten voor nascholing. In de Gambiaanse cultuur hoort een jongere respect te hebben voor een oudere en geneert een jonge docent zich er vaak voor dat hij een oudere om hulp moet vragen bij een persoonlijk probleem. Deze jonge docenten lopen tegen moeilijke vragen aan. Ik noem een aantal voorbeelden:
- een jonge docent is al een aantal maanden aan het werk, maar krijgt maar niet uitbetaald, terwijl zijn familie afhankelijk is van zijn inkomen. Dat is een ernstige zaak, want dat betekent in Gambia geen rijst en geen brood.
- een jonge docent is coaching beloofd op haar eerste werkplek. Echter, zij krijgt geen coaching, maar zij heeft wel de opdracht om twee klassen les te geven. Dit gaat haar ver boven de macht.
Hoe kunnen zij dit aan de orde stellen bij hun oudere collega’s, zonder onrespectvol te zijn? Moeten zij hier in hun eentje mee rondtobben, of bestaat er ook een andere manier?

Uit mijn vragen bleek dat intervisie voor hen niet bekend is. Zij kennen dit niet en hebben er nooit mee geleerd te werken. Ik heb samen met hen geoefend in intervisie en geëvalueerd wat dat voor hen zou kunnen betekenen. De jonge docenten waren heel actief aan het praten met elkaar en aan het overleggen. Zij gingen langzamerhand wennen aan het intervisiemodel en konden ermee werken. Hun conclusie was dat intervisie in de Gambiaanse cultuur moeilijk zou zijn, vanwege de hiërarchie tussen jonge en oude docenten, maar dat zij dit model wel heel bruikbaar vonden in de nascholingsbijeenkomsten van de jonge leraren. Erg fijn om in Gambia te kunnen zijn en na te mogen denken over een vorm van intervisie waarbij respect voor leeftijdsverschil aanwezig is.

Metsje in Gambia 2014

Op mijn riante werkkamer in Windesheim, stofvrij en met voldoende beschikbare en werkende apparatuur, kijk ik achterom naar de 9 maanden die achter mij liggen. Het kan niet anders , langzamerhand raak ik steeds meer in de ban van de Gambiaanse samenleving. Met haar klimaat, eigenheid en eigenaardigheden.

Mijn werk op het Gambia College doe ik nog met veel plezier, lesgeven in het vak Onderzoeksmethodiek aan toekomstige leraren in de onderbouw van het voortgezet onderwijs. Een bont gezelschap van 1000 studenten. Oud en jong, deels met Frans of Arabisch als tweede taal en niet het Engels, zoals in Gambia gebruikelijk is. Deze setting vraagt veel van mijn creativiteit en flexibiliteit als docent. Regelmatig komt een oudere student mijn kantoor binnen zetten en zegt na de gebruikelijk uitvoerige begroeting: 'Madam, good morning you know you have to consider me , I appeal, I am a family man and you know English is hard for me. Is it possible that we Islamic students get a different assignment or test? Or if you mark our papers in a different way?' Tja wat te doen, mijn antwoord is vaak niet bevredigend voor de student want aan het eind krijgt iedereen hetzelfde certificaat en kan ik niet sjoemelen met de eisen? Dus dan wordt het toch zoeken naar een oplossing op maat. Extra lessen en studenten inzetten die kunnen helpen bij de vertaling en die extra uitleg kunnen geven . Met aan het einde van de module toch veel tevreden gezichten omdat de stof toch deels begrepen is.

Soms ervaar ik mijn werk als moeilijk/emotioneel zwaar omdat in de Gambiaanse setting de gezondheidszorg niet optimaal is en gebrek heeft aan allerlei basisvoorzieningen en medicatie. Er overlijden teveel studenten gedurende het jaar en ook het overlijden van een directe collega uit de sectie hakte erin. Zijn vrouw is niet in staat om voor de vier kinderen te zorgen die achterblijven en zij worden verdeeld over andere gezinnen. Er is ook geen sociale zekerheid, na het overlijden van de man stopt het salaris. Ik weet dat ook in de Nederlandse context de dood niet ver weg is. Een goede vriendin van mij is overleden en dan merk ik dat het niet gemakkelijk is om op dat moment zo ver weg te zitten en niet nabij te zijn. Ook ik heb het dan nodig om mijn verhaal te kunnen doen en uit te huilen bij de mensen die mij lief zijn.

Maar het gevoel dat overheerst is de ruimte en de vrijheid die ik ervaar om in het leven van de Gambianen te participeren. Te kunnen werken en te leven in een andere context waar we samen kijken naar de mogelijkheid om verandering te creëren die voor hen verbeteringen zijn in het aanbieden van onderwijs of in het leven van alledag. Ik leer van hen met ander ogen te kijken naar de westerse samenleving waar ik een product van ben met alle goede dingen maar ook kritisch te zijn naar de gevolgen van onze wellicht te eenzijdige aandacht voor consumptie en prestatie. Zien we mensen nog als mens of als radertje in ons productieproces? En wat als ze gebreken vertonen of niet meer aan de eisen kunnen voldoen? Ruilen ze we dan in voor een nieuw /beter exemplaar. Vaak wel met alle schade voor de mensen die van het toneel moeten verdwijnen.

Ik ben nog niet klaar en in september begeleid ik 7 studenten die naar Gambia te vertrekken. Hopen dat ebola geen roet in het eten gooit. In januari ga ik weer terug voor een half jaar om te werken op het College en de lopende projecten te ondersteunen.

En als de droom werkelijkheid wordt komen in september 2015, 5 studenten naar Nederland om hier te studeren en stage te lopen. Op de Hogeschool Windesheim krijgen we dan de gelegenheid te leren en gedachten uit te wisselen met twee gastdocenten van het Gambia College.

Support en hulp is nodig. Misschien kunnen we tegen die tijd wel een beroep op jullie doen om onderdak te verlenen.

Metsje Krol

Social Media

Like deze pagina en bezoek ons op Facebook!



© 2022 Stichting Dohantu algemene voorwaarden links