Emma: hier moet ik nog aan wennen (2015)

- Het geschreeuw.
Er wordt hier zelden normaal gepraat, er wordt bijna alleen maar geschreeuwd en dat vol overgave. Regelmatig zit ik met mijn handen tegen mijn oren. Het lijkt altijd of ze vreselijke ruzie hebben, maar dat zal wel niet zo zijn.

- Bevelen.
Vragen of je iets wil doen? Dat kun je hier wel vergeten. 'Fatoumata, add more rice! Fatoumata share tea! Fatoumata eat! Fatoumata do this, do that'. Hier worden bevelen gegeven en hoewel het niet naar bedoeld is, vind ik het niks. Ik moet mij dan ook inhouden om te zeggen: 'Doe het zelf' of 'Fatoumata, can you please...'. Ik denk trouwens wel vaker 'doe het zelf', veel zijn ook liever lui dan moe. Ze weten inmiddels dat ik niet goed stil kan zitten en dat ik liever mijn handen uit de mouwen steek in de tijd dat ik ergens toch ben en daar maken ze maar al te graag gebruik van.

- De polygamie.
Mannen mogen tot vier vrouwen trouwen, mits ze deze fatsoenlijk kunnen onderhouden. Het hebben van meerdere vrouwen is daardoor dus ook een teken van welvaart. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat er vrouwen zijn die 'een van de' willen zijn. Ik zou er veel te jaloers voor zijn. De vrouw mag geen meerdere mannen trouwen omdat dit, technisch gezien, geen nut heeft: dan is er nog maar een baarmoeder. Een man kan meerdere vrouwen tegelijk zwanger maken, maar een vrouw kan niet van vier mannen tegelijk zwanger zijn. Een man is verplicht al zijn vrouwen gelijk te behandelen, maar je kunt je voorstellen dat dit bijna niet te doen is en dat dit vaak op gezeur, ruzie en soms vechten uitloopt. Een aantal vrouwen zijn doorgedraaid en om deze reden opgenomen in Tanka Tanka. Ik merk dat hier niet (veel) over gesproken wordt.

- Man boven de vrouw.
Hoewel Gambiaanse vrouwen zeker temperamentvol zijn, zijn ze helaas nog steeds ondergeschikt aan mannen. Op stage maar ook in het dagelijkse leven merk ik dat de vrouw minder te zeggen heeft. Ik houd nu wijselijk mijn mond, door ervaring geleerd maar ook op verzoek van mijn moeder die mij graag heelhuids weer thuis wil hebben... Maar ik kan mij er af en toe heel kwaad om maken. Ik heb het hier best moeilijk mee, ik vind het heel onterecht en ik zou hier dus nooit kunnen wonen zonder hier iets tegen te beginnen. Misschien een onderwerp voor een nieuw project voor volgende jaren?

- Tubabs uit Brikama.
Ik zit elke dag als enige blanke in de bus, de heenweg naar stage, de terugweg naar huis: altijd ben ik de enige tubab. Ik word altijd aangesproken. Soms heb ik daar helemaal geen zin in want ik heb best een zware stage, maar ik tover mijn glimlach maar weer te voorschijn want iedereen kent de 'Tubabs uit Brikama' inmiddels wel. Daarnaast schijnt iedereen mij ook te kennen en er wordt regelmatig 'Fatoumata' geroepen. Ik weet inmiddels dat ze mij bedoelen maar ik moet meestal met het schaamrood op mijn kaken bekennen dat ik geen idee meer heb hoe ze heten of wie ze zijn.Dan zijn er ook nog mensen die graag en hard aan je haar trekken om te kijken of het echt is.

- Eetgewoontes.
Hier raak ik maar niet aan gewend. Eten met je handen vind ik niet zo erg, soms is het zelfs wel makkelijk maar wanneer ze hier rijst eten valt meer dan de helft op de grond. Zo zitten mensen vaak van oor tot oor onder de rijst, vegen hun gezicht af en graven daarna weer in de bak met eten. De ingrediënten die ze niet lekker vinden of die je niet kunt eten zoals vissenkoppen, vissengraat of ogen, botjes en ander afval wordt gewoon uitgespuugd. Iedereen eet met zijn mond open en smakt daarbij keihard. Het eten valt daarbij vaak uit hun mond, maar dat eten ze wel weer op hoor. Daarnaast eten ze werkelijk alles met brood. Pasta, rijst, aardappels, bonen: alles gaat in een grote kom. Met een stukje brood pak je daar dan wat uit. Ze weten inmiddels dat ik gekker ben op brood dan de rest van het eten, dus ik krijg altijd een hele tapalapa.

Een totaal andere cultuur dus en dat op zo'n 5.000km van Nederland. Een cultuur, hoewel heel anders dan de Nederlandse en voor mij soms moeilijk te accepteren, maar waar ik veel respect voor heb en die heel, heel interessant is!
Meer interesse, of de hele blog lezen? Kijk op waarbenjij.nu