Joke in Gambia (2015)

Op bezoek bij collega Metsje Krol ontkom ik er niet aan dat ze ook voor mij wel wat te doen heeft, gelukkig!!

In mijn geval gaat het er vooral om te laten zien dat studenten juist leren en nieuwsgierig worden door activerende lesvormen. In Gambia is het de gewoonte dat docenten veel frontaal lesgeven, borden volschrijven en op een statische manier lesgeven. Dat is begrijpelijk. Er zijn nauwelijks boeken, waardoor informatie veelal via een volgeschreven bord wordt doorgegeven. Er is op campus wel een kopieerapparaat, maar één is niet veel voor 800 studenten. Studiemateriaal kopiëren is duur en vaak onmogelijk doordat de stroom niet werkt. Dat laatste verhindert studenten ook om gebruik te maken van laptops (als ze die al hebben). Hoe dan ook, de docenten proberen er het beste van te maken.

Op het Gambia College komt een groep leerkrachten voor nascholing. In de Gambiaanse cultuur hoort een jongere respect te hebben voor een oudere en geneert een jonge docent zich er vaak voor dat hij een oudere om hulp moet vragen bij een persoonlijk probleem. Deze jonge docenten lopen tegen moeilijke vragen aan. Ik noem een aantal voorbeelden:
- een jonge docent is al een aantal maanden aan het werk, maar krijgt maar niet uitbetaald, terwijl zijn familie afhankelijk is van zijn inkomen. Dat is een ernstige zaak, want dat betekent in Gambia geen rijst en geen brood.
- een jonge docent is coaching beloofd op haar eerste werkplek. Echter, zij krijgt geen coaching, maar zij heeft wel de opdracht om twee klassen les te geven. Dit gaat haar ver boven de macht.
Hoe kunnen zij dit aan de orde stellen bij hun oudere collega’s, zonder onrespectvol te zijn? Moeten zij hier in hun eentje mee rondtobben, of bestaat er ook een andere manier?

Uit mijn vragen bleek dat intervisie voor hen niet bekend is. Zij kennen dit niet en hebben er nooit mee geleerd te werken. Ik heb samen met hen geoefend in intervisie en geëvalueerd wat dat voor hen zou kunnen betekenen. De jonge docenten waren heel actief aan het praten met elkaar en aan het overleggen. Zij gingen langzamerhand wennen aan het intervisiemodel en konden ermee werken. Hun conclusie was dat intervisie in de Gambiaanse cultuur moeilijk zou zijn, vanwege de hiërarchie tussen jonge en oude docenten, maar dat zij dit model wel heel bruikbaar vonden in de nascholingsbijeenkomsten van de jonge leraren. Erg fijn om in Gambia te kunnen zijn en na te mogen denken over een vorm van intervisie waarbij respect voor leeftijdsverschil aanwezig is.