Stichting Dohantu

Jos: Hardcore Gambia

Ik pak mijn handdoek en loop richting ‘the gym’. Bij de ingang staat een achttienjarige jongen te spelen met een glitterballon, waar een lichtje in zit. Een andere, heel stoere, gast zit onderuit gezakt bij de ingang. Hij is breed en heeft de oogopslag van 50 Cent. Hij heeft een gehaakte gifgroene shawl om zijn schouders gedrapeert en hij draagt een roze heuptasje. Hij kan het hebben. Ik reken 90 eurocent af en stap naar binnen. De denderende Afrikaanse muziek spettert uit de opgestapelde boxen. Ik kruip snel op een ergometerfietsje. Ik doe nog een halfslachtige poging het ding op de juiste hoogte af te stellen, maar weet ook dat het ding waarschijnlijk al sinds een jaar en een dag überhaupt niet meer af te stellen is. Take it or leave it.

Vlabij mijn huis in Utrecht zit Rocycle. Een club die uit alle macht probeert iets heel specifieks uit te stralen. Je kunt daar meedoen aan klasjes spinning, waarbij je fiets op een schavot staat, het pikkedonker is (behalve de nepkaarslichten voor de instructeur en de semi-inspirerende letters aan de wand) en waar de muziek perfect is afgesteld aan de sfeer van het bewuste onderdeel van de les. Iedereen superstrak, superjong en super hoogopgeleid enzo. Je kunt er ook Royoga doen, waar ik me maar niet aan gewaagd heb.

manIn deze sportschool in Brikama, die gewoon ‘Gym’ heet, is er geen marketingstrategie, geen neppigheid, geen ‘ontsmetten na gebruik’. Een mix van zweet (we zijn immers in de sportschool) en zand (we zijn immers in de Sahel) ruik je. Een mix van extreem gespierde West-Afrikanen en slungelige post-pubers zie je. KLATS, gewichten klappen op elkaar. KLETS, het geluid van dumbells op de marmeren vloer. Een gehandicapte jongen probeert contact met mij te zoeken. Hij draagt een lange spijkerbroek tot onder zijn kont en slippers. De jongen loopt hier gewoon rond, doet niemand kwaad. Een brede gast trekt van bovenaf een stang naar beneden. Nauwelijks iets esthetischer dan een gespierde, zwarte rug. Of ben ik nou iets waarvoor je in dit land veertien jaar cel krijgt? Ik zweet me een ongeluk op dit fietsje. Zal ik het Bikramcycling noemen en er patent op aanvragen?

In Amsterdam is “De School” voor de mensen uit onze vriendengroep een begrip. Een omgebouwd schoolgebouw waar je een uitstekend underground feestje kan vieren. Vooral de kelder is gaaf. Door de duisternis en de rook zie je geen hand voor ogen, waardoor je je lekker op jezelf en het vuurtje in je binnenste kunt richten. De School komt spontaan en ongedwongen over, maar over elk detail is nagedacht. Daar een rookkanon, daar de bar. Daar de ‘chillruimte’ en daar de kapstokken.

In Titanic te Brikama is geen oog voor detail. Je komt hier gewoon om even te ontsnappen aan de realiteit van elke dag. Heb je daar een frutsel voor aan de muur nodig of een goede eerste indruk? Welneen, je hebt een koelkast nodig en een kruk waarop je je koude biertje op kan drinken zonder al te veel geleuter. Het is een vrijwel lege ruimte, met wat tafels en stoelen en een bar. De muur is geel en het dak is van spaanplaten. Ik kies voor een Cody’s. Imported, staat erop. No shit. Zowat alles is in dit land geïmporteerd. Maar we gingen het positief houden. Het is gemakkelijk om hier over alles en iedereen met dedain te spreken. Ook hier staat een jongen wat verloren te dansen op een nietbestaande beat. Hij is heel dun en zijn kleren zijn eerder lompen te noemen. Tegen de muur hangen wat jongens. Ik probeer weg te blijven van mijn antropologische neiging om te denken dat Koning Alcohol hier misschien reageert en hoe dat dan precies komt. In Titanic is er geen rookkanon, maar er wordt voldoende gerookt. Ik besluit dat als die jongens één honderdste van mijn kansen zouden hebben gehad, ze nu compleet andere mensen waren geweest. De echte schending van mensenrechten is al het potentieel wat verloren gaat in landen waar een uitdagende opleiding onvindbaar is. Ik moet echt stoppen met deze halfbakken filosofie van de koude grond. Ik bestel er nog ééntje. Wat een ongelofelijk kille en stoere tent is dit. Als je zoiets zou proberen na te maken in het gelikte Amsterdam, zou je hoe dan ook falen.

Social Media

Like deze pagina en bezoek ons op Facebook!



© 2022 Stichting Dohantu algemene voorwaarden links